Humuslu Türkmenler, Beşşar Esad rejiminin kara ve hava saldırılarından kaçarak mayıs ayındaki zorunlu göçlerle İdlib'e sığındı. Türkmenler, altyapının olmadığı, derme çatma bir çadır kentte yaşamlarını sürdürüyor. 74 yaşındaki Fevziye Osman, kampta yaşadığı zorlukları anlattı. Osman, "Hayat çok zor. Ölüm, bu hayattan kolay. Cami yok. Kıbleyi bilmiyorum. Bundan daha zor bir hayat olur mu bilmiyorum?" dedi. Çocukları için endişelendiğini dile getiren Osman, "Evimizi, malımızı, yerimizi, yiğitlerimiz bırakıp çıktık. Bir oğlum vardı. Öldü. Gelinim gitti. Gözlerim gitti. Hiç göremiyorum. Yine de Allah’tan gelen her şey güzeldir. " ifadelerini kullandı. Bir diğer Humuslu Fatma Osman da üç yıl önce Esed rejiminin saldırısında kocasını kaybettiğini söyledi.8 çocuklu Fatma, "Çadırımın koruması yok. Kışın nasıl geçeceğini bilmiyorum, korkuyorum. Çok soğuk olur buralar. Ne soba ne yakıt var. Düzgün şeklide su bile yok" diye konuştu. Fatma, şöyle devam etti: "Önümüze ne gelirse, kim bize bir şeyler dağıtırsa yeriz. Yoksa yiyeceğimiz yok. Eti çok uzun zamandır yemedik. Çocuklar isterler. Onlara 'Yarın' derim. Nereden getireceğim? Humus'tan çıkmadan kocamın mezarını ziyaret edemedim. Çocuklar gitmek istedi ama bombardıman nedeniyle babalarının kabrine götüremedim." Kış geliyor, branda bile yok Bir diğer Humuslu Türkmen İmad Nebhan da rejimin kendilerini zorla yerlerinden ettiğini söyledi. Nebhan, "Burada 55 Türkmen aile yaşıyor. Branda yok. Kış geliyor. Yağmur yağınca bütün kamp su içinde kalacak. Burada çile çok. Arkamızda, evlerimizi, şehitleri, çocukları ve dul kadınları bıraktık geldik" dedi.